Atomium

ATOMIUM

Een ongewoon groot kristal.....

Brussel, 10 maart 2014

Een elementair ijzerkristal, maar dan 150 miljard keer vergroot. Onvoorstelbaar eigenlijk, want met diezelfde vergroting zou mijn hand meer dan 25 miljoen km lang zijn. Wat je al niet kunt leren van een reclamefolder! Een heel bijzonder gebouw dus, dat Atomium, en telkens als ik hem zie, verbaas ik me weer over de constructie, de afmetingen, de elegantie, de glans in de zon..... Hij doet je wat in zijn ongewone verschijning als je er over de Boulevard de Centenaire (wat veel mooier klinkt dan 'Eeuwfeestlaan'!) naartoe loopt. De bollen lijken dan steeds groter te worden, telkens anders ook, door de weerspiegelingen van de wolken en de omgeving, maar ook door de telkens weer veranderende onderlinge verhoudingen van bollen en buizen. Een schitterend stukje architectuur. De naam van de architect, André Waterkeyn (1917/ 2005) mag hier niet onvermeld blijven. Het Atomium is gebouwd in 1958 ter gelegenheid van de eerste grote Wereldtentoonstelling na de Tweede Wereldoorlog. Na dit evenement is hij gewoon blijven staan. Terecht! Ik was er voor het eerst in 1967, toen ik met de hoofdakteklas van de Da Costa Kweekschool uit Bloemendaal op werkweek was in Brussel, en herinner me het gevoel van die-eerste-keer-dat-ik-'m-zag nog goed! 

Tien jaar geleden is het Atomium helemaal gerestaureerd, en alle bollen zijn opnieuw 'beplaat' - hij is mooier dan ooit! Maar ja - dat trekt natuurlijk weer veel bezoekers, en de enige lift is wel sneller, maar niet groter geworden! Er gaan ook telkens maar 12 mensen mee omhoog, en de rij wachtenden is groot op deze mooie dag vroeg in maart. We doen het vooral om het 'doen' zelf, want het uitzicht is bij goed weer zoals alle uitzichten vanaf 100 meter: niet bijster interessant. En dan ook nog wachten op een tafeltje in het panoramische restaurant - dat is ons net te veel gevraagd. Als we weer beneden zijn kunnen we via rol- en gewone trappen nog in enkele andere bollen gaan kijken. 

Ik doe dat, omdat het fascinerende gebouw me min of meer uitdaagt dat te doen. Zoals het gebouw me ook uitdaagt om te fotograferen in al zijn verschillende perspectieven. Ook met het 'Spiegel-im-Spiegel'-effekt van de in de zon weerkaatsende bollen. Het lijkt bij dit gebouw om meer te gaan dan een staalconstructie - het gaat om de beleving, het 'Atomiumgevoel'. Dat maakt het Atomium voor mij tot een kunstwerk. Een aantal van dit soort iconische symboolgebouwen heeft het doel van hun bouw met glans overleefd. De Eiffeltoren hoort in dit rijtje thuis, gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1889, maar ook onze 'eigen' Euromast in Rotterdam (Floriade van 1960) en het Olympisch stadion in Amsterdam (Olympische Zomerspelen van 1928).

De constructie zie je pas goed als je in zo'n bol (met een doorsnee van 18 meter) rondloopt, en je van bol naar bol gaat. De saaie tentoonstellingen neem je dan maar voor lief.... Alleen de ontstaansgeschiedenis van het Atomium op de eerste en tweede verdieping van de onderste bol is enigszins de moeite waard. 

We gaan met een heel voldaan gevoel weer verder met onze midweek in Brussel!