Fotosessie

Fotosessie



Maandag 3 februari 2014
Gert Koppenaal, voorzitter Stichting Léman

Het is elf uur, en ik fiets naar het huis van Mark Lippe in het Centrum van Gouda, om foto's te maken van het Léman Pianotrio tijdens een repetitie voor het concert van 9 februari. Ik hoor nog geen muziek uit het wooncomplex op me afkomen, en druk op de verkeerde bel. De onderbuurvrouw weet waar ik moet zijn, en, nee, ze heeft geen last van al die muziek boven haar. Ze vindt het mooi. Mariëlle Rijkaart, Hartini van Rijssel en Mark Lippe gaan na een korte pauze verder met het Pianotrio nr. 2 van de Franse componist Vincent d'Indy. Een rustig nummer, maar niets is zo verraderlijk als rustige nummers. Er wordt dan ook af en toe gewoon gestopt. Een loopje, een inzet, de keuze voor een andere interpretatie..... Mariëlle en Hartini bespreken de uitvoering van gemeenschappelijke loopjes met verbindingsbogen en noten-met-stippen. Wat spreken we af? Gaat het de volgende keer weer automatisch goed?Aantekeningen worden gemaakt. Mark speelt daar een aantal maal een verkeerde dissonant tussendoor, die hij bij het spelen constateerde. Het staat er toch écht, maar nee, het was toch een moeilijk leesbaar extra streepje.... Er wordt dus hard geoefend in een ontspannen atmosfeer. En, zoals de paarden van Koninginnedag op het strand van Scheveningen worden getraind met vuurwerk en schreeuwende mensen, zo loop ik met een camera met grote flitser dwars door de met mooie muziek gevulde kamer 'mijn ding te doen' - om de concentratie te testen (geslaagd) en voor de Facebookpagina (dat moeten anderen maar beoordelen). Ik laat na de fotosessie het trio ongestoord verder studeren. Er is ook nog Bruch en Rachmaninov...... Komt hélémáál goed!

Barbra Streisand in Keulen

BARBRA STREISAND IN KEULEN

Keulen, 12 juni 2013

Het duurt even voor de grote hal vol is!

Een gonzende massa van 13.000 mensen bevolkt woensdagavond 10 juni de Lanxess Arena in KEULEN. Stipt om 8 uur komt Barbra Streisand het helverlichte podium oplopen! Marianne en ik zitten tussen het uitzinnige Duitse publiek – een cadeau van onze kinderen voor ons 40-jarig huwelijk! Een grandioze verrassing, want ja, iemand die meer dan 140 miljoen platen/cd’s heeft verkocht, en al een ster was toen wij nog niet getrouwd waren, zie je niet elke dag. Nu is ‘zien’ een relatief begrip in zo’n arena, maar gelukkig hebben we een verrekijker bij ons voor alle details. Een paar grote schermen naast het podium laten ons ook wel meer van Barbra zelf zien tijdens het zingen. Maar géén close-ups helaas - dat zal ze wel niet toegestaan hebben. Ze is tenslotte ook geen 30 meer! De sfeer in de Arena is geweldig en de Duitsers zijn meer dan enthousiast, ze (en wij natuurlijk ook) klappen en zingen af en toe mee, maar zijn ook doodstil als de 71-jarige diva de mooiste ballads als vanouds weet te vertolken. Klein, fijn en zuiver, om direct daarna weer in up-tempo snoeihard door te halen. Voor het eerst in 30 jaar zingt ze haar grote kaskraker ‘Woman in Love’ weer. Het is eigenlijk het enige lied waarbij het een paar keer hoorbaar fout gaat. Het publiek trekt haar er doorheen door mee te zingen en te applaudisseren. Barbra's zoon en zus vullen het programma aan, en hebben geen onverdienstelijke stemmen. Chris Botti laat zijn trompet in fraaie duetten samenklinken met haar stem – het is geweldig!

Tegen het einde van de voorstelling vertelt Barbra dat ze in Amsterdam het Anne Frankhuis heeft bezocht, en vertelt kort over Annes leven en sterven in het concentratiekamp. Ook over haar geweldige optimisme, dat nu nog zoveel jongeren inspireert. 'Vandaag zou ze jarig geweest zijn', besluit ze, en draagt een feestlied op aan Anne Frank: ‘Happy days are here again’ – de Arena applaudisseert en moedigt haar aan. That’s Barbra – zingen, entertainen, een boodschap meegeven. Geen wonder dat deze voorstellingen binnen een half uur uitverkocht zijn. Barbra’s 97e concert in 50 jaar - constateert ze tussen twee songs door - and we were there! 

Mac en ik

MAC EN IK

Nice, juli 2013

Ik heb altijd weinig gehad met 'de MAC' en andere hamburgertenten. Te veel verplichte en onechte vriendelijkheid, te veel herrie, te veel felle kleuren, te veel vette saus en véél te veel haast. Ik weet bij het bestellen nooit zo snel wat ik moet kiezen, en direct voel ik de priemende en ongeduldige ogen van wachtenden in m'n rug. Rijen! Met een kwak ligt je bestelling, nog voor je uitgesproken bent, op een plastic blaadje. Het smaakt ook bijna allemaal hetzelfde, vind ik. 'Post-elastieken mee', zei ik vroeger altijd als we er met de kinderen toch een keer aan moesten geloven. Mouwen dicht, want voor je er erg in hebt glijdt er iets in. Je krijgt nauwelijks grip op zo'n hap, vooral in 'big'-formaten, omdat de onderlinge lagen nogal eens willen verschuiven....

Maar nu zijn we vrienden geworden, Mac en ik. Mac heeft hét namelijk. Voor de reizende burger in binnen- en buitenland is daar altijd WIFI (of Waaifaai voor de kenner). GRATIS - tenminste, bij een koffie, milkshake, of, nou ja, toch maar een burger dan. Hier in Nice zijn ze overigens niet 'fou' natuurlijk, want iedere strandganger op deze drukke boulevard zou gratis hier 'zijn ding kunnen doen'. Nee, hier krijg je de code voor WIFI en de WC-deur op je kassabon geprint.... Maar ik kan dus met een gerust hart daar mijn mail openen, met de kids Whatsappen, m'n bankzaken regelen, en wat al niet meer. Een soort lifeline dus in het buitenland. 

Pa en Mac - de kinderen geloven het nog niet echt. 

Maar ja, je hebt een smartphone hè!