PERU - MARAS - LAS SALINAS
Heb je het ooit zo zout gegeten?
27 januari 2011
We zijn op weg naar Maras, veertig kilometer van de Peruaanse stad Cuzco, op een hoogvlakte van 3300 meter. Het lieflijke, bijna slapende indianendorpje kijkt uit over El Valle Sacrado - de Heilige Vallei van de Inca's.
 |
| Plaza de Armas van Maras. Foto: Google Streetview |
De koloniale kerk op de Plaza de Armas is het grootste gebouw, maar mist de kenmerkende torens. De meeste huizen en boerderijtjes zijn gemaakt van adobestenen, die in de zon zijn gedroogd, en liggen in een rechthoekig stratenpatroon om het centrum heen. De Plaza is mooi aangelegd, net als het sportveldje en het schoolplein. De mensen zijn trots op hun gemeenschappelijke bezittingen, en onderhouden die dan ook netjes! De smalle straatjes zijn schoon, en waar ze bergafwaarts lopen zien we in het midden de kenmerkende watergoot, die al aangelegd wordt vanaf de Incatijd.
Alle waterstromen van de hoogvlakte rondom Maras vloeien naar de Urubamba, de heilige rivier van de Inca's, die hier beneden in het dal al een wildstromende rivier is. Op de hoogvlakte wordt het water gebruikt als drinkwater en voor de bevloeiing van de landbouwterrassen, die vaak al honderden jaren oud zijn. Even buiten Maras ontspringt uit de bergen een extreem zoute waterstroom, en juist die maakt deze kleine plaats zo bijzonder.
We rijden van de beroemde Inca-terrassen van Moray naar de zoutbekkens van Maras. De bus lijkt het golvende landschap gemakkelijk aan te kunnen, maar we realiseren ons dat we af en toe boven de 4000 meter rijden. Dat merken we goed aan onze adem als we bij fotostops even de bus uit mogen - de ijle lucht maakt het ons niet gemakkelijker om naar hogere uitzichtpunten te klimmen! Op een daarvan zien we in de verte een ongewoon aantal zoutbekkens tegen de valleihelling aanliggen - het tweede excursiedoel van vandaag.
De beelden worden spectaculairder naarmate de bus dichterbij komt, en met veel scherpe bochten heel sterk afdaalt naar Las Salinas. Dan zien we plotseling de zoutbekkens in het dal onder ons liggen! Iedereen is er stil van - zoveel en zo groot.... Het moeten er volgens de reisgidsen meer dan 4000 zijn, en een groot deel bestaat al van voor de Incatijd (13e/16e eeuw). Een verstild landschap in prachtige bruintinten.
Voor een luttel bedragje mogen we op de smalle paadjes tussen de zoutbekkens lopen, en zien hoe de mensen er hun zware werk doen. Het hele complex is nog volop in gebruik, al wordt er op dit moment niet veel gewerkt. Het is nu de regenmaand januari, en dan wordt er geen zout 'geoogst': er valt namelijk meer water dan er kan verdampen, en bovendien is het regenwater niet zout!
De gids laat ons de zoute stroom zien die uit een rotsspleet komt, en gekanaliseerd tussen de zoutpannen verdwijnt. We moeten het water proeven, en we scheppen een handje uit de stroom. Het is inderdaad bremzout!
De waterstroom wordt via een ingenieus, simpel, oud, maar doeltreffend systeem via kanaaltjes in kleine veldjes geleid, de zogenaamde zoutbekkens. Gewoon door met de hand een opening in een dammetje te maken en zo het water naar een ander bekken te laten stromen, en weer af te sluiten als dat vol is. Een kind kan de was doen, en onze gids doet het gewoon even voor! De zon verdampt het water in de bekkens, waardoor het zout afgezet wordt aan de oppervlakte. Na vier tot vijf weken zon blijft het witte zout droog achter op de aarden bodem. De pré-incavolken gebruikten dit gewonnen zout voor het conserveren van vlees, vis en groenten. Het zout wordt nu verkocht op de markten in de omgeving. Rijk worden de bewoners van Maras er niet van. Meestal bezitten ze maar 1 of 2 zoutbekkens, die per twee maanden niet meer opleveren dan ongeveer € 3!
Omdat Maras zo afgelegen ligt komen er maar weinig toeristen, en het complex is ook niet op massatoerisme ingesteld. Ondanks het feit dat er in deze periode geen zout wordt gewonnen, blijft het een schitterend gezicht, zeker in dit historische dal, en op deze grote hoogte. Héél fotogeniek bovendien.....
In het winkeltje is uiteraard weer van alles te koop. Nu eens geen Peruaans aardewerk, maar dezelfde motieven gesneden uit blokken zout. Heb je het ooit zo zout gegeten! Maar ook gewoon zout is in alle maten en hoeveelheden te koop. Oké - kruidenzout en barbecuezout doen het waarschijnlijk ook wel leuk bij mensen 'die alle andere souvenirs al hebben'.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten