Mac en ik

MAC EN IK

Nice, juli 2013

Ik heb altijd weinig gehad met 'de MAC' en andere hamburgertenten. Te veel verplichte en onechte vriendelijkheid, te veel herrie, te veel felle kleuren, te veel vette saus en véél te veel haast. Ik weet bij het bestellen nooit zo snel wat ik moet kiezen, en direct voel ik de priemende en ongeduldige ogen van wachtenden in m'n rug. Rijen! Met een kwak ligt je bestelling, nog voor je uitgesproken bent, op een plastic blaadje. Het smaakt ook bijna allemaal hetzelfde, vind ik. 'Post-elastieken mee', zei ik vroeger altijd als we er met de kinderen toch een keer aan moesten geloven. Mouwen dicht, want voor je er erg in hebt glijdt er iets in. Je krijgt nauwelijks grip op zo'n hap, vooral in 'big'-formaten, omdat de onderlinge lagen nogal eens willen verschuiven....

Maar nu zijn we vrienden geworden, Mac en ik. Mac heeft hét namelijk. Voor de reizende burger in binnen- en buitenland is daar altijd WIFI (of Waaifaai voor de kenner). GRATIS - tenminste, bij een koffie, milkshake, of, nou ja, toch maar een burger dan. Hier in Nice zijn ze overigens niet 'fou' natuurlijk, want iedere strandganger op deze drukke boulevard zou gratis hier 'zijn ding kunnen doen'. Nee, hier krijg je de code voor WIFI en de WC-deur op je kassabon geprint.... Maar ik kan dus met een gerust hart daar mijn mail openen, met de kids Whatsappen, m'n bankzaken regelen, en wat al niet meer. Een soort lifeline dus in het buitenland. 

Pa en Mac - de kinderen geloven het nog niet echt. 

Maar ja, je hebt een smartphone hè!